وضعیت اجاره بهای خانه در تهران و تاثیر افزایش آن بر زندگی اشتراکی خانوادهها
وضعیت اجارهبهای خانه در تهران و تاثیر افزایش آن بر زندگی اشتراکی خانوادهها
وضعیت اجارهبهای خانه در تهران و تاثیر افزایش آن بر زندگی اشتراکی خانوادهها روزنامه هم میهن نوشته:
آقای غلامی و همسر و فرزندانش دو سال است که در یک اتاق کوچک در یک خانه اشتراکی زندگی میکنند.
او و دیگر همسایههای خانه آنها که خودشان از قدیم آن را به نام خانه «قمر خانمی» میشناسند،
از دو سال پیش نتوانستند دیگر خانهای مستقل اجاره کنند و از مناطق مرکزی تهران به جنوب این شهر سُر خوردند.
در منطقه شوش با بالاترین تعداد خانههای اشتراکی، یک واحد آپارتمان ۷۰متری که برای یک خانواده با فرزندان
مناسب باشد، به قیمت ۲۰۰میلیون تومان ودیعه و ۳ میلیون تومان اجاره ماهیانه وجود دارد که آقای غلامی
ساکن یکی از همین خانههای اشتراکی در محله مولوی است: «۲۰۰میلیون تومان معادل حقوق سه سال
کار کردن من بدون یک ریال خرج کردن است، حالا شما این را هم در نظر بگیرید که با گذشت
یک سال باید مبلغ بیشتری روی ودیعه و اجاره بگذارم؛ ما هرچقدر هم بدویم به این تورم نخواهیم رسید.
فکر میکنید دوست ندارم یک خانه مستقل برای بچههایم تهیه کنم که راحتتر باشند؟ ولی باور کنید زورمان نمیرسد.»
این فقط حکایت آقای غلامی و همسایههایش در خیابان مولوی نیست.
اگر به مناطقی مثل شوش و مولوی که وضعیت اقتصادی بهمراتب ضعیفتری دارند سر بزنید، میبینید
اشتراکی زندگی کردن به یک پدیده معمول تبدیل شده است.
محلات باغ آذری، چهارراه سیروس، حوالی میدان امام حسین و ده ونک بیشترین تعداد خانههای اشتراکی را دارند
که بسیاری از آنها مربوط به مهاجران به تهران است. هرچند در بعضی از این خانهها این موضوع پذیرفته شده است
و گاهی زندگی را برای اعضای خانه راحتتر کرده، چراکه بار اقتصادی و کارهای روزمره یک خانه و خانواده
بین حاضرین تقسیم میشود، اما غالب افراد دلیل این سبک زندگی را یک جبر اقتصادی میدانند.
گردآوری:تهران کیوسک